Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to be slaughtered

  • 1 caedēs

        caedēs (old caedis, L.), is, f    [2 SAC-, SEC-], a cutting-down: ilex per caedes Ducit opes, gathers vigor by the blows, H.—A killing, slaughter, carnage, massacre: civium: magistratuum: designat oculis ad caedem unumquemque nostrum: Iam non pugna sed caedes erat, Cu.: ex mediā caede effugere, L.: homines Caedibus deterruit, H.: magnā caede factā, N.: caedem in aliquem facere, S.: caedes et incendia facere, L.: sternere caede viros, V.: saeva, O.: arma Militibus sine caede Derepta, without a battle, H.: Nullum in caede nefas, in killing (me), V.: studiosus caedis ferinae (i. e. ferarum), O.: bidentium, H.—Meton., persons slaughtered, the slain: caedis acervi, V.: plenae caedibus viae, Ta.: par utrimque, L. — The blood shed, gore: tepidā recens Caede locus, V.: caede madentes, O.: permixta flumina caede, Ct.: quod mare Non decoloravere caedes? H.— A murderous attack: nostrae iniuria caedis, on us, V.
    * * *
    murder/slaughter/massacre; assassination; feuding; slain/victims; blood/gore

    Latin-English dictionary > caedēs

  • 2 mandō

        mandō dī, sus, ere    [MAD-], to chew, masticate: dentibus manditur cibus: (equi) fulvum mandunt sub dentibus aurum, i. e. champ, V.: tristia saevo Volnera dente, i. e. the flesh of slaughtered animals, O.— To eat, devour: membra, V.: humum, to bite the ground, V.—Fig., to gnaw, lay waste: rostra ipsa.
    * * *
    I
    mandare, mandavi, mandatus V
    entrust, commit to one's charge, deliver over; commission; order, command
    II
    mandere, mandi, mansus V
    chew, champ, masticate, gnaw; eat, devour; lay waste

    Latin-English dictionary > mandō

  • 3 amalechita

    Amalechite, one from the tribe of Amalech; (David slaughtered them - 2 Samuel)

    Latin-English dictionary > amalechita

  • 4 confectorium

    slaughterhouse, place where swine/hogs are slaughtered/butchered

    Latin-English dictionary > confectorium

  • 5 morticinus

    morticina, morticinum ADJ
    not slaughtered, of animal that died natural death/its flesh; of dead tissue

    Latin-English dictionary > morticinus

  • 6 caecidi

    caedo, cĕcīdi (in MSS. freq. caecīdi, v. Neue, Formenl. 2, 460), caesum, 3, v. a. [root cīd- for scid-; cf. scindo; Gr. schizô].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    1.
    To cut, hew, lop, cut down, fell, cut off, cut to pieces: caesa abiegna trabes, Enn. ap. Cic. N. D. 3, 30, 75 (Trag. v. 281 Vahl.):

    frondem querneam caedito,

    Cato, R. R. 5, 8:

    arbores,

    Cic. Div. 2, 14, 33; Ov. M. 9, 230:

    robur,

    Cic. Div. 2, 41, 86; Ov. M. 8, 769:

    lignum,

    Plaut. Merc. 2, 3. 63: silvam, Varr ap. Non. p. 272, 5; Lucr. 5, 1265; Caes. B. G. 3, 29; Ov. M. 8, 329; Suet. Aug. 94 fin.; Pall. Mai, 4, 1:

    nemus,

    Ov. M. 2, 418; cf. id. ib. 1, 94; 9, 230; 9, 374;

    14, 535: harundinem,

    Dig. 7, 1, 59, § 2:

    arboris auctum,

    Lucr. 6, 167:

    comam vitis,

    Tib. 1, 7, 34:

    faenum,

    Col. 2, 18, 1:

    murus latius quam caederetur ruebat,

    Liv. 21, 11, 9:

    caesis montis fodisse medullis,

    Cat. 68, 111; so,

    caedi montis in marmora,

    Plin. 12, prooem. §

    2: lapis caedendus,

    Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147:

    silicem,

    id. Div. 2, 41, 85:

    marmor,

    Dig. 24, 3, 7, § 13:

    toga rotunda et apte caesa,

    cut out, Quint. 11, 3, 139: caedunt securibus umida vina, with axes they cut out the wine (formerly liquid, now frozen), Verg. G. 3, 364: volutas, to carve or hollow out volutes, Vitr. 3, 3: tineae omnia caedunt, Lucil. ap. Non. p. 272, 14.—
    b.
    Prov.:

    ut vineta egomet caedam mea,

    i. e. carry my own hide to market, Hor. Ep. 2, 1, 220 (proverbium in eos dicitur, qui sibi volentes nocent, Schol. Crucq.; cf. Tib. 1, 2, 98; Verg. A. 5, 672).—
    c.
    Ruta caesa; v ruo, P. a.—
    2.
    In gen., to strike upon something, to knock at, to beat, strike, cudgel, etc.:

    ut lapidem ferro quom caedimus evolat ignis,

    strike upon with iron, Lucr. 6, 314:

    caedere januam saxis,

    Cic. Verr 2, 1, 27, § 69:

    silicem rostro,

    Liv. 41, 13, 1:

    vasa dolabris,

    Curt. 5, 6, 5:

    femur, pectus, frontem,

    Quint. 2, 12, 10; cf. id. 11, 3, 123 al.:

    verberibus,

    Plaut. Most. 5, 2, 45; so Ter. And. 1, 2, 28:

    pugnis,

    Plaut. Curc. 1, 3, [p. 262] 43:

    aliquem ex occulto,

    Ter. Eun. 4, 7, 17:

    at validis socios caedebant dentibus apri,

    they fell with their strong tusks upon their own party, Lucr. 5, 1325; cf. Plaut. Poen. 3, 3, 71:

    virgis ad necem caedi,

    Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69; Hor. S. 1, 2, 42:

    populum saxis,

    id. ib. 2, 3, 128:

    ferulā aliquem,

    id. ib. 1, 3, 120:

    flagris,

    Quint. 6, 3, 25:

    aliquem loris,

    Cic. Phil. 8, 8, 24; Suet. Ner. 26; 49; id. Dom. 8:

    caeduntur (agrestes) inter potentium inimicitias,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 27 Dietsch:

    nudatos virgis,

    Liv. 2, 5, 8:

    hastilibus caedentes terga trepidantium,

    id. 35, 5, 10:

    servum sub furcā caesum medio egerat circo, i.e. ita ut simul caederet,

    id. 2, 36, 1.—
    b.
    Prov.:

    stimulos pugnis caedere,

    to kick against the pricks, to aggravate a danger by foolish resistance, Plaut. Truc. 4, 2, 55.—
    c.
    Trop.:

    in judicio testibus caeditur,

    is pressed, hard pushed, Cic. Q. Fr. 3, 3, 3.—
    B.
    Pregn.
    1.
    (Cf. cado, I. B. 2.) To strike mortally, to kill, murder:

    ille dies, quo Ti. Gracchus est caesus,

    Cic. Mil. 5, 14:

    P. Africanus de Tiberio Graccho responderat jure caesum videri,

    id. de Or. 2, 25, 106; id. Off. 2, 12, 43:

    caeso Argo,

    Ov. M. 2, 533; 5, 148; 12, 113; 12, 590; 12, 603; Suet. Caes. 76 al. — Poet., transf. to the blood shed in slaying:

    caeso sparsuros sanguine flammam,

    Verg. A. 11, 82.—Esp. freq.,
    b.
    In milit. lang., to slay a single enemy; or, when a hostile army as a whole is spoken of, to conquer with great slaughter, to cut to pieces, vanquish, destroy (cf. Oud., Wolf, and Baumg.Crus. upon Suet. Vesp. 4):

    exercitus caesus fususque,

    Cic. Phil. 14, 1, 1:

    Romani insecuti (hostem), caedentes spoliantesque caesos, castra regia diripiunt,

    Liv. 32, 12, 10; 2, 47, 9:

    infra arcem caesi captique multi mortales,

    id. 4, 61, 6; 22, 7, 2 and 9; Quint. 12, 10, 24; Suet. Aug. 21; 23; id. Vesp. 4:

    Indos,

    Curt. 9, 5, 19:

    passim obvios,

    id. 5, 6, 6:

    praesidium,

    id. 4, 5, 17:

    propugnatores reipublicae,

    Quint. 12, 10, 24:

    caesus (hostis) per calles saltusque vagando circumagatur,

    Liv. 44, 36, 10 Kreyss.:

    consulem exercitumque caesum,

    id. 22, 56, 2:

    legio-nes nostras cecidere,

    id. 7, 30, 14; so Nep. Dat. 6, 4; Tac. Agr. 18; Suet. Claud. 1.— And poet., the leader is put for the army:

    Pyrrhum et ingentem cecidit Antiochum Hannibalemque dirum,

    Hor. C. 3, 6, 36.—In poet. hypallage:

    caesi corporum acervi (for caesorum),

    Cat. 64, 359.—
    c.
    To slaughter animals, esp. for offerings, to kill, slay, sacrifice:

    caedit greges armentorum,

    Cic. Phil. 3, 12, 31:

    boves,

    Ov. M. 15, 141:

    deorum mentes caesis hostiis placare,

    Cic. Clu. 68, 194:

    caesis victimis,

    id. Att. 1, 13, 1; Liv. 8, 6, 11; 10, 7, 10; 45, 7, 1; Tac. A. 2, 75; Suet. Caes. 81; id. Calig. 14; id. Ner. 25; id. Oth. 8; id. Galb. 18; id. Claud. 25; Just. 11, 5, 6 al.; Verg. A. 5, 96; Hor. Epod. 2, 59; Ov.M.13, 637; Juv. 6, 48; 6, 447; 8, 156; 12, 3 al.: inter caesa et porrecta; v. porricio.—
    d.
    Hence, since security for a person was anciently given by the deposit of sheep belonging to him, which were slaughtered in case of forfeiture, leg. t. t.: pignus caedere (or concidere), to declare the for feiture of a security, to confiscate a pledge: non tibi illa sunt caedenda, si L. Crassum vis coërcere, Crass. ap. Cic. de Or. 3, 1, 4.—
    2.
    In mal. part. ( = concido; cf.:

    jam hoc, caede, concide: nonne vobis verba depromere videtur ad omne genus nequitiae accommodata?

    Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155); Cat. 56, 7; Auct. Priap. 25, 10; Tert. Pall. 4.—
    II.
    Trop.: caedere sermones, a Grecism, acc. to Prisc. 18, p. 1118 P., = koptein ta rhêmata, to chop words, chat, talk, converse, Ter. Heaut. 2, 3, 1; cf. Non. p. 272, 13, and Prisc. p. 1188 P.:

    oratio caesa,

    i. e. asyndeton, Auct. Her. 4, 19, 26; Aquil. Rom. §§ 18 and 19; Mart. Cap. 5; § 528.—Hence, caesum, i, n.; subst. in gram. synon. with comma, a stop, pause, comma, Mart. Cap. 5, § 527; Aquil. Rom. § 19; Fortun. Art. Rhet. 3, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > caecidi

  • 7 caedo

    caedo, cĕcīdi (in MSS. freq. caecīdi, v. Neue, Formenl. 2, 460), caesum, 3, v. a. [root cīd- for scid-; cf. scindo; Gr. schizô].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    1.
    To cut, hew, lop, cut down, fell, cut off, cut to pieces: caesa abiegna trabes, Enn. ap. Cic. N. D. 3, 30, 75 (Trag. v. 281 Vahl.):

    frondem querneam caedito,

    Cato, R. R. 5, 8:

    arbores,

    Cic. Div. 2, 14, 33; Ov. M. 9, 230:

    robur,

    Cic. Div. 2, 41, 86; Ov. M. 8, 769:

    lignum,

    Plaut. Merc. 2, 3. 63: silvam, Varr ap. Non. p. 272, 5; Lucr. 5, 1265; Caes. B. G. 3, 29; Ov. M. 8, 329; Suet. Aug. 94 fin.; Pall. Mai, 4, 1:

    nemus,

    Ov. M. 2, 418; cf. id. ib. 1, 94; 9, 230; 9, 374;

    14, 535: harundinem,

    Dig. 7, 1, 59, § 2:

    arboris auctum,

    Lucr. 6, 167:

    comam vitis,

    Tib. 1, 7, 34:

    faenum,

    Col. 2, 18, 1:

    murus latius quam caederetur ruebat,

    Liv. 21, 11, 9:

    caesis montis fodisse medullis,

    Cat. 68, 111; so,

    caedi montis in marmora,

    Plin. 12, prooem. §

    2: lapis caedendus,

    Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147:

    silicem,

    id. Div. 2, 41, 85:

    marmor,

    Dig. 24, 3, 7, § 13:

    toga rotunda et apte caesa,

    cut out, Quint. 11, 3, 139: caedunt securibus umida vina, with axes they cut out the wine (formerly liquid, now frozen), Verg. G. 3, 364: volutas, to carve or hollow out volutes, Vitr. 3, 3: tineae omnia caedunt, Lucil. ap. Non. p. 272, 14.—
    b.
    Prov.:

    ut vineta egomet caedam mea,

    i. e. carry my own hide to market, Hor. Ep. 2, 1, 220 (proverbium in eos dicitur, qui sibi volentes nocent, Schol. Crucq.; cf. Tib. 1, 2, 98; Verg. A. 5, 672).—
    c.
    Ruta caesa; v ruo, P. a.—
    2.
    In gen., to strike upon something, to knock at, to beat, strike, cudgel, etc.:

    ut lapidem ferro quom caedimus evolat ignis,

    strike upon with iron, Lucr. 6, 314:

    caedere januam saxis,

    Cic. Verr 2, 1, 27, § 69:

    silicem rostro,

    Liv. 41, 13, 1:

    vasa dolabris,

    Curt. 5, 6, 5:

    femur, pectus, frontem,

    Quint. 2, 12, 10; cf. id. 11, 3, 123 al.:

    verberibus,

    Plaut. Most. 5, 2, 45; so Ter. And. 1, 2, 28:

    pugnis,

    Plaut. Curc. 1, 3, [p. 262] 43:

    aliquem ex occulto,

    Ter. Eun. 4, 7, 17:

    at validis socios caedebant dentibus apri,

    they fell with their strong tusks upon their own party, Lucr. 5, 1325; cf. Plaut. Poen. 3, 3, 71:

    virgis ad necem caedi,

    Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69; Hor. S. 1, 2, 42:

    populum saxis,

    id. ib. 2, 3, 128:

    ferulā aliquem,

    id. ib. 1, 3, 120:

    flagris,

    Quint. 6, 3, 25:

    aliquem loris,

    Cic. Phil. 8, 8, 24; Suet. Ner. 26; 49; id. Dom. 8:

    caeduntur (agrestes) inter potentium inimicitias,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 27 Dietsch:

    nudatos virgis,

    Liv. 2, 5, 8:

    hastilibus caedentes terga trepidantium,

    id. 35, 5, 10:

    servum sub furcā caesum medio egerat circo, i.e. ita ut simul caederet,

    id. 2, 36, 1.—
    b.
    Prov.:

    stimulos pugnis caedere,

    to kick against the pricks, to aggravate a danger by foolish resistance, Plaut. Truc. 4, 2, 55.—
    c.
    Trop.:

    in judicio testibus caeditur,

    is pressed, hard pushed, Cic. Q. Fr. 3, 3, 3.—
    B.
    Pregn.
    1.
    (Cf. cado, I. B. 2.) To strike mortally, to kill, murder:

    ille dies, quo Ti. Gracchus est caesus,

    Cic. Mil. 5, 14:

    P. Africanus de Tiberio Graccho responderat jure caesum videri,

    id. de Or. 2, 25, 106; id. Off. 2, 12, 43:

    caeso Argo,

    Ov. M. 2, 533; 5, 148; 12, 113; 12, 590; 12, 603; Suet. Caes. 76 al. — Poet., transf. to the blood shed in slaying:

    caeso sparsuros sanguine flammam,

    Verg. A. 11, 82.—Esp. freq.,
    b.
    In milit. lang., to slay a single enemy; or, when a hostile army as a whole is spoken of, to conquer with great slaughter, to cut to pieces, vanquish, destroy (cf. Oud., Wolf, and Baumg.Crus. upon Suet. Vesp. 4):

    exercitus caesus fususque,

    Cic. Phil. 14, 1, 1:

    Romani insecuti (hostem), caedentes spoliantesque caesos, castra regia diripiunt,

    Liv. 32, 12, 10; 2, 47, 9:

    infra arcem caesi captique multi mortales,

    id. 4, 61, 6; 22, 7, 2 and 9; Quint. 12, 10, 24; Suet. Aug. 21; 23; id. Vesp. 4:

    Indos,

    Curt. 9, 5, 19:

    passim obvios,

    id. 5, 6, 6:

    praesidium,

    id. 4, 5, 17:

    propugnatores reipublicae,

    Quint. 12, 10, 24:

    caesus (hostis) per calles saltusque vagando circumagatur,

    Liv. 44, 36, 10 Kreyss.:

    consulem exercitumque caesum,

    id. 22, 56, 2:

    legio-nes nostras cecidere,

    id. 7, 30, 14; so Nep. Dat. 6, 4; Tac. Agr. 18; Suet. Claud. 1.— And poet., the leader is put for the army:

    Pyrrhum et ingentem cecidit Antiochum Hannibalemque dirum,

    Hor. C. 3, 6, 36.—In poet. hypallage:

    caesi corporum acervi (for caesorum),

    Cat. 64, 359.—
    c.
    To slaughter animals, esp. for offerings, to kill, slay, sacrifice:

    caedit greges armentorum,

    Cic. Phil. 3, 12, 31:

    boves,

    Ov. M. 15, 141:

    deorum mentes caesis hostiis placare,

    Cic. Clu. 68, 194:

    caesis victimis,

    id. Att. 1, 13, 1; Liv. 8, 6, 11; 10, 7, 10; 45, 7, 1; Tac. A. 2, 75; Suet. Caes. 81; id. Calig. 14; id. Ner. 25; id. Oth. 8; id. Galb. 18; id. Claud. 25; Just. 11, 5, 6 al.; Verg. A. 5, 96; Hor. Epod. 2, 59; Ov.M.13, 637; Juv. 6, 48; 6, 447; 8, 156; 12, 3 al.: inter caesa et porrecta; v. porricio.—
    d.
    Hence, since security for a person was anciently given by the deposit of sheep belonging to him, which were slaughtered in case of forfeiture, leg. t. t.: pignus caedere (or concidere), to declare the for feiture of a security, to confiscate a pledge: non tibi illa sunt caedenda, si L. Crassum vis coërcere, Crass. ap. Cic. de Or. 3, 1, 4.—
    2.
    In mal. part. ( = concido; cf.:

    jam hoc, caede, concide: nonne vobis verba depromere videtur ad omne genus nequitiae accommodata?

    Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155); Cat. 56, 7; Auct. Priap. 25, 10; Tert. Pall. 4.—
    II.
    Trop.: caedere sermones, a Grecism, acc. to Prisc. 18, p. 1118 P., = koptein ta rhêmata, to chop words, chat, talk, converse, Ter. Heaut. 2, 3, 1; cf. Non. p. 272, 13, and Prisc. p. 1188 P.:

    oratio caesa,

    i. e. asyndeton, Auct. Her. 4, 19, 26; Aquil. Rom. §§ 18 and 19; Mart. Cap. 5; § 528.—Hence, caesum, i, n.; subst. in gram. synon. with comma, a stop, pause, comma, Mart. Cap. 5, § 527; Aquil. Rom. § 19; Fortun. Art. Rhet. 3, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > caedo

  • 8 concido

    1.
    con-cĭdo, cĭdi, 3, v. n. [cado], to fall together, to fall down, to tumble to the ground (class. in prose and poetry).
    I.
    In gen., of buildings:

    conclave illud concidit,

    Cic. de Or. 2, 86, 353:

    navis veluti terrestre machinamentum,

    Tac. A. 14, 6:

    turris terrae motu,

    Suet. Tib. 74; cf.:

    urbs acerbissimo concidat incendio conflagrata,

    Auct. Her. 4, 8, 12.—Of other objects:

    omne caelum,

    Cic. Rep. 6, 25, 27:

    ipse et equus ejus ante signum Jovis concidit,

    id. Div. 1, 35, 77:

    (alces) infirmas arbores pondere adfligunt atque unā ipsae concidunt,

    Caes. B. G. 6, 27:

    pinus bipenni Thessalā,

    Phaedr. 4, 7, 7:

    ad terram pondere vasto,

    Verg. A. 5, 448:

    sub onere,

    Liv. 24, 8, 17:

    pronus in fimo,

    Verg. A. 5, 333 al. —
    II.
    Pregn.
    A.
    To fall down faint or lifeless, to fall in battle or combat (cf. cado, I. B. 2.): concidit, et sonitum simul insuper arma dederunt, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 396 Vahl.):

    paene in cursu concidi,

    Plaut. Ep. 2, 2, 16:

    vi morbi coactus concidere,

    Lucr. 3, 488; cf.:

    accesserat ad religionem, quod consul concidit, et parte membrorum captus, etc.,

    Liv. 41, 16, 3; 10, 29, 7; cf. Lucr. 6, 759:

    Entellus concidit, ut quondam cava concidit... pinus,

    Verg. A. 5, 448; Ov. M. 7, 538:

    sanus bibit, statim concidit,

    Quint. 4, 2, 54; cf.:

    concidere epoto poculo,

    id. 5, 13, 15; and:

    ad primum gustum,

    Suet. Ner. 33:

    deficientibus viribus,

    id. Tib. 73:

    par quoddam (gladiatorum) mutuis ictibus,

    id. Claud. 34; cf. Ov. M. 5, 77:

    Dido usa manu,

    id. H. 7, 196:

    sparo percussus,

    Nep. Epam. 9, 1:

    in proelio,

    Cic. Tusc. 1, 37, 89:

    vitio adversariorum,

    Nep. Ages. 5, 2.—Of game:

    multaeque per herbas Conciderant illo percutiente ferae,

    Ov. H. 4, 94.—Of victims, to be slaughtered or slain, to fall:

    vitulus... propter mactatus concidit aras,

    Lucr. 2, 353; Tib. 1, 2, 62; Ov. M. 8, 764; 10, 272;

    hence also of Iphigenia,

    Lucr. 1, 99.—
    B.
    Trop. (cf. cado, II.), to lose strength, value, etc., to fall to the earth, to be overthrown, to fail, be defeated, to decay, perish, fall, to go to ruin, waste away, cease; of the wind, to fall, subside, go down:

    concidunt venti,

    Hor. C. 1, 12, 30; Lucr. 4, 509. —Of a flame:

    jam illa flamma, quae magnā congerie convaluerat, diductis quibus alebatur, concidet,

    Quint. 5, 13, 13; cf. in a figure: nonne, ut ignis in aquam conjectus continuo restinguitur et refrigeratur, sic refervens falsum crimen in purissimam et castissimam vitam collatum statim concidit et restinguitur? Cic. Rosc. Com. 6, 17:

    macie,

    to shrink together, shrivel up, Ov. H. 21, 215:

    illas assumere robora gentes, Concidere has,

    id. M. 15, 422; cf.:

    concidit auguris Argivi domus,

    Hor. C. 3, 16, 11:

    quā concidit Ilia tellus,

    Verg. A. 11, 245:

    eodem anno, quo Carthago concidit,

    Vell. 1, 13:

    judicum vocibus fractus reus et unā patroni omnes conciderunt,

    Cic. Att. 1, 16, 5; cf. id. ib. §

    10: ecquis umquam tam ex amplo statu concidit?

    id. ib. 3, 10, 2:

    malas causas semper obtinuit, in optimā concidit,

    id. ib. 7, 25 med.:

    concidit (Phocion) maxime uno crimine, quod, etc.,

    Nep. Phoc. 2, 4; Tac. A. 16, 21; cf.:

    Tiberii saevitiā,

    id. ib. 16, 29:

    hostes concidunt animis,

    are disheartened, Hirt. B. G. 8, 19; cf. Cic. Div. 2, 58, 119:

    scimus Romae solutione impeditā fidem concidisse,

    failed, was prostrated, id. Imp. Pomp. 7, 19; cf. id. ib. 7, 19 fin.:

    opes Persarum,

    Tac. A. 12, 13:

    senatūs auctoritas,

    Cic. Att. 1, 16, 7; cf.:

    imperii majestas,

    Nep. Pelop. 2, 4; Cic. Or. 43, 148:

    artificia,

    id. Ac. 2, 47, 146:

    praeclara nomina artificum,

    id. Verr. 2, 4, 6, § 12:

    omnis ferocia,

    Liv. 28, 26, 14:

    bellum,

    Tac. H. 2, 57 al.
    2.
    con-cīdo, cīdi, cīsum, 3, v. a. [caedo], to cut up, cut through, cut away, cut to pieces, to bring to ruin, destroy, etc. (class. in prose and poetry).
    I.
    Prop.
    A.
    In gen.:

    nervos,

    Cic. Fl. 30, 73:

    corpus in partes,

    Petr. 141, 2:

    vitulum Ajax,

    id. 59 fin.:

    ligna,

    Ov. F. 2, 647:

    agrum umidiorem fossis,

    Plin. 18, 6, 8, § 47:

    concidere et cremare naves,

    to break up, Liv. 38, 39, 2:

    essedum argenteum,

    Suet. Claud. 16:

    haec minute,

    Col. 12, 22.—
    B.
    In partic.
    1.
    To cut to pieces, for to beat severely, cudgel soundly:

    aliquem virgis,

    Cic. Verr. 2, 1, 47, § 122:

    loris,

    Juv. 6, 413:

    pugnis,

    id. 3, 300.—
    2.
    To cut to pieces in war, to cut down, destroy, kill:

    hi novissimos adorti magnam multitudinem eorum fugientium conciderunt,

    Caes. B. G. 2, 11:

    eos inopinantes adgressus magnam partem eorum concidit,

    id. ib. 1, 12; so Cic. Prov. Cons. 4, 9; id. Att. 5, 16, 4; Nep. Dion, 10, 1; id. Dat. 6, 6; id. Hann. 3, 4.—
    3.
    In mal. part. (cf. caedo, I. B. 3.), to lie with, Pompon. ap. Non. p. 166, 2;

    hence caede, concide, in a double sense as an address to gladiators,

    Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155 Zumpt; cf. Lampr. Elag. 10. —
    II.
    Trop.
    A.
    Of discourse, to divide minutely, dismember, render feeble:

    nec minutos numeros sequens concidat delumbetque sententias,

    Cic. Or. 69, 231; cf.:

    (sunt qui) infringendis concidendisque numeris in quoddam genus abjectum incidant,

    id. ib. 69, 230; so also Quint. praef. § 24; cf. id. 3, 11, 21; 5, 10, 91; 11, 3, 53 al.—
    B.
    To strike down, to prostrate, ruin, destroy, annul, by word or deed:

    omnem auctoritatem universi ordinis,

    Cic. de Or. 3, 1, 4:

    Antonium decretis vestris,

    id. Phil. 5, 11, 28:

    Vatinium arbitratu nostro,

    to annihilate, id. Q. Fr. 2, 4, 1; cf.:

    Sevius adlisus est, ceteri conciduntur,

    are condemned, id. ib. 2, 4, 6:

    Timocraten totis voluminibus,

    to confute, id. N. D. 1, 33, 93:

    testamentum,

    to revoke, Dig. 28, 4, 1.—
    * 2.
    In Plaut., to deceive, cheat, defraud:

    em istic homo te articulatim concidit,

    Plaut. Ep. 3, 4, 52 Ritschl.—Hence, concīsus, a, um, P. a. (in acc. with II. A.), divided, broken up, short, concise:

    sententiae,

    Cic. Brut. 17, 66:

    concisae et angustae disputationes,

    id. de Or. 2, 14, 61:

    brevitas,

    id. ib. 3, 53, 202:

    brevia illa atque concisa,

    Quint. 10, 7, 10; cf.

    thus with brevis,

    id. 6, 4, 2; and (opp. perpetuus) id. 2, 20, 7; 2, 21, 13; Cic. de Or. 2, 80, 327.— Transf. of the orator Thrasymachus, Cic. Or. 13, 40.— Comp.:

    insonuerit vox tubae longior atque concisior,

    Vulg. Jos. 6, 5.— Adv.: concīsē, briefly, concisely:

    (philosophia) non tam est minute atque concise in actionibus utendum, etc.,

    Quint. 12, 2, 11:

    ululare,

    Vulg. Num. 10, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > concido

  • 9 confectorium

    confectōrĭum, ii, n., = choirosphageion, a place where swine are slaughtered, Gloss. Gr. Lat.

    Lewis & Short latin dictionary > confectorium

  • 10 Libua

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libua

  • 11 Libya

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libya

  • 12 Libyci

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libyci

  • 13 Libycus

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libycus

  • 14 Libye

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libye

  • 15 Libys

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libys

  • 16 Libyssus

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libyssus

  • 17 Libystinus

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libystinus

  • 18 Libystis

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libystis

  • 19 Libyus

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libyus

  • 20 mando

    1.
    mando, āvi, ātum, 1, v. a. [manusdo], to commit to one's charge, to enjoin, commission, order, command (syn.: praecipio, edico); constr. alicui aliquid, with ut, ne, the simple subj., or with inf. (class.).
    I.
    Lit.
    (α).
    Alicui aliquid:

    tibi de nostris rebus nihil sum mandaturus per litteras,

    Cic. Fam. 3, 5, 1:

    praeterea typos tibi mando,

    id. Att. 1, 10, 3:

    si quid velis, huic mandes,

    Ter. Phorm. 4, 4, 7:

    L. Clodio mandasse, quae illum mecum loqui velles,

    Cic. Fam. 3, 4, 1:

    alicui mandare laqueum,

    to bid go and be hanged, Juv. 10, 57.—With ellipsis of dat.:

    tamquam hoc senatus mandasset,

    Cic. Verr. 2, 4, 39, § 84:

    excusationem,

    Suet. Oth. 6:

    haec ego numquam mandavi,

    Juv. 14, 225.—
    (β).
    With ut or ne:

    Voluseno mandat, ut, etc.,

    Caes. B. G. 4, 21:

    mandat ut exploratores in Suebos mittant,

    id. ib. 6, 10, 3:

    Caesar per litteras Trebonio magnopere mandaverat, ne, etc.,

    id. B. C. 2, 13.—
    (γ).
    With simple subj.:

    huic mandat, Remos reliquosque Belgas adeat,

    Caes. B. G. 3, 11.—
    (δ).
    With object-clause:

    mandavit Tigranen Armeniā exturbare,

    Tac. A. 15, 2:

    non aliter cineres mando jacere meos,

    Mart. 1, 88, 10.—
    (ε).
    Impers. pass.:

    fecerunt ut eis mandatum fuerat,

    Vulg. Gen. 45, 21.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to commit, consign, enjoin, confide, commend, intrust any thing to a person or thing:

    ego tibi meas res mando,

    Plaut. Cist. 4, 2, 54:

    bona nostra haec tibi permitto et tuae mando fidei,

    Ter. And. 1, 5, 61:

    ludibrio habeor... ab illo, quoi me mandavisti, meo viro,

    Plaut. Men. 5, 2, 32:

    (adulescens) qui tuae mandatus est fide et fiduciae,

    id. Trin. 1, 2, 80; 91; 99:

    aliquem alicui alendum,

    Verg. A. 3, 49:

    alicui magistratum,

    Caes. B. C. 3, 59:

    honores,

    Cic. Verr. 2, 4, 37, § 81:

    filiam viro,

    to give in marriage, Plaut. Men. 5, 2, 32:

    aliquem aeternis tenebris vinculisque,

    Cic. Cat. 4, 5, 10:

    se fugae,

    to betake one's self to flight, Caes. B. G. 2, 24:

    fugae et solitudini vitam suam,

    Cic. Cat. 1, 8, 20:

    semen terrae,

    i. e. to sow, Col. 1, 7, 6:

    hordea sulcis,

    Verg. E. 5, 36:

    corpus humo,

    to bury, id. A. 9, 214:

    aliquid memoriae,

    Cic. Quint. 6, 24:

    litteris,

    to commit to writing, id. de Or. 2, 12, 52:

    scriptis actiones nostras,

    id. Off. 2, 1, 3:

    historiae,

    id. Div. 2, 32, 69:

    monumentis,

    id. Ac. 2, 1, 2:

    fruges conditas vetustati,

    to keep for a long time, to suffer to grow old, id. N. D. 2, 60, 151:

    Alcibiadem interficiendum insidiis mandare,

    Just. 5, 2, 5.— Absol.:

    Claudio mandante ac volente (opp. invito),

    Vop. Aur. 16, 2.—
    B.
    To charge a person to announce something, to send word to a person or place only poet. and in post-Aug. prose):

    mandare ad Pisonem, noli, etc.,

    Suet. Calig. 25:

    mandabat in urbem, nullum proelio finem exspectarent,

    sent word, Tac. A. 14, 38:

    ferre ad nuptam quae mittit adulter, quae mandat,

    Juv. 3, 46:

    senatui mandavit, bellum se ei illaturum,

    Eutr. 5, 5:

    consulantes, si quid ad uxores suas mandarent,

    Flor. 3, 3, 6.—P. a. as subst.: mandā-tum, i, n., a charge, order, commission, injunction, command.
    A.
    In gen.:

    ut mandatum scias me procurasse,

    have performed the commission, Cic. Att. 5, 7, 3:

    hoc mandatum accepi a Patre,

    Vulg. Joh. 10, 18.—More freq. in plur.:

    omnibus ei de rebus, quas agi a me voles, mandata des, velim,

    Cic. Fam. 3, 1, 2:

    dare mandata alicui in aliquem,

    id. ib. 3, 11, 5:

    dare alicui mandata, ut, etc.,

    id. Phil. 6, 3, 6:

    accipere ab aliquo,

    id. ib. 8, 8, 23:

    persequi,

    to perform, execute, fulfil, id. Q. Fr. 2, 14, 2:

    audire,

    id. Phil. 6, 4, 10:

    alicujus exhaurire,

    id. Att. 5, 1, 5:

    exponere in senatu,

    id. de Or. 2, 12, 49:

    exsequi,

    id. Phil. 9, 4, 9; Sall. J. 35, 5:

    facere,

    Plaut. As. 5, 2, 64; id. Bacch. 3, 3, 72:

    perficere,

    Liv. 1, 56:

    efficere,

    Sall. J. 58:

    facere,

    Curt. 7, 9, 17:

    deferre,

    to deliver, Cic. Att. 7, 14, 1:

    perferre,

    id. Q. Fr. 3, 1, 5, § 18:

    neglegere,

    to neglect, not perform, Ov. H. 16, 303:

    fallere,

    id. M. 6, 696:

    haec mandata,

    Liv. 21, 54, 4: legatis occulta mandata data sint, ut, Just. 34, 1, 5.— Poet., with inf.:

    producetque virum, dabit et mandata reverti,

    and enjoin him to return, Ov. H. 13, 143.—
    B.
    Esp. as legal term.
    1.
    A commission constituting a mutual obligation; hence, in gen., a contract:

    mandatum constitit, sive nostra gratia mandamus, sive alienā: id est, sive ut mea negotia geras, sive ut alterius mandem tibi, erit mandati obligatio, et invicem alter alteri tenebimur,

    Gai. Inst. 3, 155 sqq.:

    itaque mandati constitutum est judicium non minus turpe, quam furti,

    i. e. for breach of contract, Cic. Rosc. Am. 38, 111:

    actio mandati,

    an action for the non-performance of a contract, Dig. 17, 1, 8, § 3.—
    2.
    An imperial command, mandate, Plin. Ep. 10, 110, 1; Traj. ap. Plin. Ep. 10, 111:

    principum,

    Front. Aquaed. 3.—Esp. of the secret orders of the emperors:

    (Galba) mandata Neronis de nece sua deprenderat,

    Suet. Galb. 9; id. Tib. 52:

    occulta mandata,

    Tac. A. 2, 43:

    fingere scelesta mandata,

    id. ib. 2, 71; 3, 16; id. H. 4, 49.—
    C.
    In eccl. lang., the law or commandment of God:

    mandatum hoc, quod ego praecipio tibi hodie, non supra te est,

    Vulg. Deut. 30, 11:

    nec custodisti mandata,

    id. 1 Reg. 13, 13:

    maximum et primum mandatum,

    id. Matt. 22, 38.
    2.
    mando, di, sum (in the dep. form mandor, acc. to Prisc. p. 799 P.), 3, v. a. [akin to madeo, properly to moisten; hence], to chew, masticate (syn. manduco).
    I.
    Lit. (class.):

    animalia alia sugunt, alia carpunt, alia vorant, alia mandunt,

    Cic. N. D. 2, 47, 122:

    asini lentissime mandunt,

    Plin. 17, 9, 6, § 54; Col. 6, 2, 14.— Poet.:

    (equi) fulvum mandunt sub dentibus aurum,

    i. e. champ, Verg. A. 7, 279:

    tristia vulnera saevo dente,

    i. e. to eat the flesh of slaughtered animals, Ov. M. 15, 92.—In part. perf.: mansum ex ore daturum, Lucil. ap. Non. 140, 14; Varr. ib. 12:

    omnia minima mansa in os inserere,

    Cic. de Or. 2, 39, 162:

    ut cibos mansos ac prope liquefactos demittimus,

    Quint. 10, 1, 19.—
    II.
    Transf., in gen., to eat, devour (mostly poet. and in postAug. prose): quom socios nostros mandisset impiu' Cyclops, Liv. Andr. ap. Prisc. p. 817 P.; Enn. ap. Prisc. p. 683 P. (Ann. v. 141 Vahl.):

    apros,

    Plin. 8, 51, 78, § 210:

    Diomedes immanibus equis mandendos solitus objectare advenas,

    to throw to them for food, Mel. 2, 2.— Poet.: mandere humum (like mordere humum), to bite the ground, said of those who fall in battle, Verg. A. 11, 669; so,

    compressa aequora,

    Val. Fl. 3, 106: corpora Graiorum maerebat mandier igni, to be consumed, Matius in Varr. L. L. 6, § 95 Müll.
    3.
    mando, ōnis, m. [2. mando], a glutton, gormandizer: mandonum gulae, Lucil. ap. Non. 17, 16; cf. manduco.

    Lewis & Short latin dictionary > mando

См. также в других словарях:

  • Slaughtered vomit dolls — Filmdaten Deutscher Titel: Slaughtered Vomit Dolls Originaltitel: Slaughtered Vomit Dolls Produktionsland: Kanada / USA Erscheinungsjahr: 2006 Länge: 71:27 Minuten Originalsprache …   Deutsch Wikipedia

  • Slaughtered Vomit Dolls — Filmdaten Deutscher Titel Slaughtered Vomit Dolls Produktionsland Kanada / USA …   Deutsch Wikipedia

  • Slaughtered — Slaughter Slaugh ter, v. t. [imp. & p. p. {Slaughtered}; p. pr. & vb. n. {Slaughtering}.] 1. To visit with great destruction of life; to kill; to slay in battle. [1913 Webster] Your castle is surprised; your wife and babes Savagely slaughtered.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Slaughtered — Song infobox Name = Slaughtered SorA = Artist = Pantera Album = Far Beyond Driven Released = March 15, 1994 track no = 7 Recorded = 1993 Genre = Groove metal Length = 3:57 Writer = Composer = Label = Eastwest Records Producer = Terry Date [ Chart …   Wikipedia

  • slaughtered — mod. drunk. □ Ted and Bill came home slaughtered and caught hell for it. □ Garth went out and got himself slaughtered again last night …   Dictionary of American slang and colloquial expressions

  • slaughtered — slaugh|tered [ˈslo:təd US ˈslo:tərd] adj [not before noun] BrE informal very drunk = ↑plastered ▪ We all got completely slaughtered last night …   Dictionary of contemporary English

  • slaughtered — adj British extremely drunk. A fashionable item from the adolescent drinkers lexicon of the 1990s. ► They [a convention of nerds ] crammed the hotel to get slaughtered on non alcoholic wines and beers. (Sunday Express, 27 February 1994) …   Contemporary slang

  • Slaughtered — extremely drunk …   Dictionary of Australian slang

  • slaughtered — Australian Slang extremely drunk …   English dialects glossary

  • slaughtered — adj. butchered; brutally murdered; killed in great numbers; thoroughly defeated (Informal) slaugh·ter || slÉ”tÉ™(r) / slɔː n. killing of an animal; brutal killing of a person; mass killing of animals or humans, carnage, massacre; overwhelming… …   English contemporary dictionary

  • slaughtered — Adj. 1. Very intoxicated by drink or drugs. 2. Exhausted, worn out …   English slang and colloquialisms

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»